REO Speedwagon is een band die begint als een country-achtige boogieband, maar die na verloop van tijd één van de succesvolste rockbands van de Verenigde Staten aller tijden wordt. De band is afkomstig uit Champaign, Illinois en wordt opgericht in 1968 door Neal Doughty (toetsen), Alan Gratzer (drums), Steve Scorfina (zang/gitaar) en Gregg Philbin (bas). De naam wordt verzonnen door Neal Doughty en REO staat voor Ransom Eli Olds.

Het eerste (titelloze) album komt uit in 1971, maar in de eerste jaren is de band niet erg succesvol. Zanger/gitarist Steve Scorfina haakt al na één album af en wordt door twee man vervangen: zanger/gitarist Kevin Cronin en leadgitarist Gary Richrath. De twee zullen een belangrijke rol gaan spelen in de toekomst van de band. Ze maken hun debuut op het album "REO Two". Kevin Cronin verlaat dan de band, wat ervoor zorgt dat op "Lost in a dream" en "This time we mean it" Michael Murphy te horen is. Voor het album "REO" keert Kevin Cronin echter terug en dit betekent in feite de doorbraak van de band in de Verenigde Staten. De single "Keep pushin'" is een hit en het succes krijgt een vervolg met het live album "You get what you play for" en "You can tune a piano, but you can't tuna fish". Dit laatste album laat weer een personeelswijziging zien: bassist Gregg Philbin wordt vervangen door Bruce Hall en daarmee krijgt REO Speedwagon de samenstelling waarmee ze haar grootste successen zal behalen.

Die successen worden ingeleid door het album "Hi infidelity", het levert in de Verenigde Staten vier hits op. Dé grote hit van dat album is het nummer "Keep on loving you", wat de hoogste plaats haalt in de Amerikaanse billboards. Met dit album krijgt REO Speedwagon ook bekendheid in Europa (en vooral met de single). "Keep on loving you" bereikt de 7e plaats in de Engelse hitlijsten. In Nederland zal de band in haar hele bestaan maar twee hits scoren: "Keep on loving you" en "Don't let him go", die beide van dit album komen.

De band raakt in een creatieve impasse en staat onder druk om een opvolger te maken voor het enorm succesvolle "Hi infidelity". In 1982 komt "Good trouble" uit, een plaat die tegenvalt en een zware bevalling is geweest. Na dit album besluit de band een jaar vrijaf te nemen. In 1984 komt er een nieuw album uit: "Wheels are turnin'". In 1985 speelt REO Speedwagon op het festival van Bob Geldof (Live Aid) en mede met dank daaraan scoort de band haar tweede nummer 1-hit in de Verenigde Staten: de ballad "Can't fight this feeling". REO Speedwagon is nu definitief een gevestigde naam en speelt in uitverkochte stadions, alhoewel haar populariteit beperkt is tot de Verenigde Staten. In 1990 wordt het album "The earth, a small man, his dog and a chicken" uitgebracht en laat twee persoonswijzigingen zien. Gary Richrath wordt vervangen door Dave Amato en Alan Gratzer door Bryan Hitt. Dan wordt het stil rond de band: pas in 1996 brengt ze weer een nieuw album uit: "Building the bridge". Het blijkt tot vandaag het laatste studioalbum van de band. Er volgt nog wel een compilatie met twee nieuwe nummers en twee live-albums (waarvan eentje samen met de band Styx). De band tourt nog steeds door de Verenigde Staten, maar lijkt nu vooral op oude roem te teren.

In April 2007 kwam na 11 jaar wachten weer een nieuw album, getiteld "Find your own way home", op de markt. Tijdens de daaropvolgende tour speelde de band na lange tijd opnieuw op Europese podia.